ဤစာကို ေရးျခင္းမွာ စာေရးသူ၏ အသိ၊ အျမင္၊ အၾကားတုိ႔ျဖင့္ တဆင့္တင္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ ယေန႔ ေခတ္ကာလတြင္ လိုအပ္ေနေသာ စာဟုလည္း စာေရးသူ ယူဆပါသည္။ ထိုသို႔ေသာ စာမ်ားကို ေရးဝ့ံေသာ္လည္း ထုတ္ေဝခြင့္မရွိပါ။ ထိုသုိ႔စာေပမ်ဳိးကို ေနာက္စာေပ အမ်ဳိးဆက္ မ်ားတြင္္ ေရးသူမ်ား နည္းပါးလာၾကမည္မွာ ျငင္းဖြယ္မရွိ။ အေၾကာင္းတရား ေပါင္း ေသာင္း ေျခာက္ေထာင္ေၾကာင့္ မေရးျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မည္သူမွ် မေရးေသာ စာမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ အေရွး၌ ဆရာအေမာ္ ပုဂၢဳိလ္ေက်ာ္တို႔ ေရးၿပီးၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ၏ စာကိုဖတ္ၿပီး စာေရးသူကို မုန္းမည္ဆိုလွ်င္ သူေရးသူသည္ ၿပဳံးလွ်က္ပင္ ျဖစ္ေပမည္။ ၎အမုန္းတရားကို ခံယူရန္ အသင့္ပင္ျဖစ္သည္။ အမုန္းတရားတို႔ကို ပြားမ်ားရန္ ေရးျခင္း မဟုတ္ပါ။ ပဋိပကၡ ျဖစ္ရန္ရည္ရြယ္ျခင္းလည္း လုံး၀ မဟုတ္ပါ။ ထိုစာေၾကာင့္ အမုန္းတရားမ်ား ပြားမ်ားၿပီး ပဋိပကၡ မျဖစ္ေစရန္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ မိမိေစာင့္ေရွာက္ရန္ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ စာဖတ္သူတို႔သည္ စာေရးသူ၏ စာအားဖတ္ျခင္း တူေသာ္လည္း ခံယူခ်က္ျခင္း မတူ၊ အျမင္ ကြဲျပားျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ စာဖတ္သူတို႔ ခံယူခ်က္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဤမွာ စကားပလႅင္ခံျခင္းသာတည္း။
ဦးစြာ အေၾကာက္တရား အားႀကီးပုံေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရသည္ကို တင္ျပပါမည္။ ယေန႔ ဗမာျပည္သူမ်ားသည္ အေၾကာက္တရားတို႔ျဖင့္ လြမ္းမိုးထားျခင္းကို ခံထားၾကရသည္။ အမွန္မွာ ေၾကာက္ရမည့္တရားကို ေၾကာက္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မေၾကာက္သင့္ ပါပဲလ်က္ ဒူးတတုန္တုန္ ရင္တခုန္ခုန္ျဖင့္ ေၾကာက္ေနၾကသည့္ အျဖစ္ကို ဆိုလိုသည္။ ရန္သူမ်ဳိး ငါးပါးဟူသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ တရားမ်ားသည္။ ထုိတရားမ်ားကို ေၾကာက္ၾကရေပမည္။ ထိုရန္သူမ်ဳိး ငါးပါးသူသည္မွာ (၁) ေရ၊ (၂) မီး၊ (၃) မင္း၊ (၄) ခိုးသူ၊ (၅) မခ်စ္မႏွစ္သက္အပ္ အေမြခံသားသမီးဆိုး ဟူသတည္း။
ထုိရန္သူမ်ဳိး ငါးပါးတို႔တြင္ မင္း၊ ခိုးသူ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္အပ္ေသာ အေမြခံသားသမီးဆိုး တုိ႔သည္ တိုက္႐ိုက္ျဖင့္ တနည္း၊ သြယ္၀ိုက္ကာ တဖုံ ပတ္သက္ေနပါသည္။ ရန္သူမ်ဳိး ငါးပါး ထဲမွ မင္းဟူသည္မွာ မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါးႏွင့္ ျပည္စုံေသာ။ ျပည္သူအမ်ားမွ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမာက္ခံထားရေသာ အာဏာပိုင္ သမၼတ၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္စသည္တို႔ကို ဆိုလိုသည္။ ျပည္သူမ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြားကို ေရွး႐ႈေဆာင္ရြက္ၿပီး ႏုိင္ငံ၊ တိုင္း၊ ျပည္နယ္၊ ခ႐ိုင္၊ ၿမိဳ႕၊ ရြာ၊ ဇနပုဒ္ပါမက်န္ နယ္ပယ္၊ ေဒသမ်ားကို ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ၿပီး သာယာ၀ေျပာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ လိုစိတ္ရွိသူ မင္းကို ဆိုလိုသည္။ ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားသူ၊ မနာလို တြန္႔တိုစိတ္ မရွိသူ၊ ေလာဘ, ေဒါသ, ေမာဟ မႀကီးသူ၊ မာန္မာန မေထာင္လႊားသူ၊ အာဃာတ မထားသူ၊ ဒုကၡိတ သတၱ၀ါမ်ားကို သနားတတ္သူ၊ သုခိတ သတၱ၀ါမ်ားကို မုဒိတာပြားႏိုင္သူ၊ သတၱ၀ါမ်ားကို ေမတၱာထားသူ၊ ကာယဗလ ညာဏဗလျပည္စုံသူ၊ ႐ုပ္ရည္ ဥပဓိတင့္တယ္သူ၊ ဘာသာတရား မ်ားကို တန္ဘိုးထားတတ္သူ၊ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ကို ျမတ္ႏိုး ထိန္းသိမ္းတတ္သူ၊ အျခားေသာ လူမ်ဳိး, တိုင္းျပည္, ယဥ္ေက်းမႈကို ေလးစားသမႈျပဳသူ စသည္စသည္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စုံသူ မင္း၊ သမၼတ၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ စသူတို႔ကို ဆိုလိုသည္။
ထိုသုိ႔ နာယဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုၿပီး မင္းက်င့္တရားျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ မင္းကို ျပည္သူ မ်ား၏ သေဘာဆႏၵအရ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမာက္ထားျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပည္သူအားလုံး တို႔ကလည္း ေၾကာက္၊ ခ်စ္၊ ႐ိုေသ၊ ေလးစား တန္ဘိုးထားရေပမည္။ ထိုသုိ႔ေသာ မင္းေကာင္း မင္းျမတ္ကို မေလးမစား ပမာမခန္႔ မျပဳအံ့။ ထိုမင္းေကာင္းမင္းျမတ္၊ အာဏာအပ္ႏွင္း ခံထားရေသာ တာ၀န္ ရွိ အစိုးရအဖြဲ႕မွ ထုတ္ျပန္ေသာ စည္းမ်ဥ္း ဥေပေဒ၊ ကာလေဒသအရ ထုတ္ျပန္ေသာ ေၾကျငာခ်က္ စသည္တို႔ကို လိုက္နာျခင္း မရွိဘဲ ဆန္႔က်င္ အံ့တုမႈမ်ဳိးကို မလုပ္သင့္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ျပည္သူအားလုံး၏ သေဘာဆႏၵႏွင့္ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမာက္ခံထား ေသာ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္၏ အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူ၊ အလုပ္အကိုင္ ဟူသမွ်သည္ ေရြးခ်ယ္ ထားၾကေသာ ျပည္သူမ်ား၏ သေဘာဆႏၵပင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ မေလး မစား၊ ပမာမခန္႔ျပဳၿပီး ဆန္႔က်င္အံတုသည္ဆိုလွ်င္ အမ်ားျပည္သူကို ဆန္႔က်င္အံတု သည္ႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ အမ်ားျပည္သူ၏ ဆႏၵသေဘာထားကို မေလးစားရာေရာက္ ေနေသာ ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ဆန္႔က်င္၊ အံတု၊ မေလးမစားျပဳေနေသာ အမ်ားျပည္သူ၏ ဆႏၵကို မေလးစား ေသာသူကို စည္းမ်ဥ္း ဥပေဒအရ အေရးယူ ျပစ္ေပး ဆုံးမ ရမည္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုထို မင္း၊ သမၼတ၊ ၀န္ႀကီးစသည့္ တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ အဘုန္း တန္ခိုး ႀကီးသူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကုသိုလ္ကံထူးေသာ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ျပည္သူမ်ား၏ ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း ခ်စ္၊ ေၾကာက္၊ ႐ိုေသ၊ ေလးစားၾကမည္သည္။ ဤသည္မွာ ေၾကာက္သင့္သည္ကို ေၾကာက္ျခင္းျဖစ္သည္။
အထက္ပါ အခ်က္အလက္တို႔ႏွင့္ ဆန္႔က်င္၍ အက်င့္၊ ဗုိလ္က်၊ အာဏာလုယူ ထားေသာ မင္းဆိုး မင္းညစ္မွာကား ႏိုင္ငံ၊ လူမ်ဳိး၊ တိုင္း၊ ျပည္နယ္၊ ခ႐ိုင္၊ ၿမိဳ႕၊ ရြာ၊ ဇနပုဒ္ စသည့္ မည္သည့္ နယ္ပယ္တို႔ကို အေကာင္က်ဳိးေပးရန္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ေၾကာက္ရန္ မလိုအပ္ေပ။ ဘက္လိုက္သူ၊ မနာလို တြန္႔တိုသူ၊ ေလာဘ, ေဒါသ, ေမာဟ ႀကီးသူ၊ မာန္မာန ေထာင္လႊားသူ၊ အာဃာ ထားသူ၊ ဒုကၡိတ သတၱ၀ါမ်ားကို မသနားတတ္သူ၊ သုခိတ သတၱ၀ါ မ်ားကို မုဒိတာ မပြားႏိုင္သူ၊ သတၱ၀ါမ်ားကို ေမတၱာမထားသူ၊ ကာယဗလ ညာဏဗလ မျပည္စုံသူ၊ ႐ုပ္ရည္ဥပဓိ မတင့္တယ္ ၾကမ္းတမ္းသူ၊ ဘာသာတရား မ်ားကို တန္ဘိုးမထား မေလးစားသူ၊ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး မထိန္းသိမ္း မေစာင့္ေရွာက္သူ၊ အျခားေသာ လူမ်ဳိး, တိုင္းျပည္, ယဥ္ေက်းမႈကို မေလးမစား ဆက္ဆံ သမႈျပဳသူ စသည္စသည္တို႔ႏွင့္ မျပည့္စုံသူ မင္းဆိုး၊ သမၼတဆိုး၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဆိုး စသူတို႔ကို ဆိုလိုသည္။
ထိုသုိ႔ ဆိုးရြား ယုတ္မာ၊ ေသာ့သြမ္းလွေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးကို မည္သည့္ျပည္သူမွ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ထိုသုိ႔ အယုတ္တမာ ပုဂၢိဳလ္ကို မည္သည့္ ျပည္သူမ်ားကမွ ေရြးခ်ယ္လိမ့္မည္မဟုတ္၊ တင္ေျမာက္လိမ့္မဟုတ္ပါ။
ထိုမင္းဆိုး မင္းယုတ္တို႔သည္ အာဏာတည္ၿမဲရန္ သူတပါးတို႔၏ ဘဝမ်ားစြာ ခ်နင္း ႏိုင္သည္။ လူသားတို႔၏ အသက္ကိုလည္း မသနား၊ မညွာတာဘဲ လူသားတံတိုင္းျပဳလုပ္ကာ အာဏာတည္ၿမဲရန္ စေတးတတ္ၾကသည္။ ျပႆနာအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ဖန္တီးကာ ထိုျပႆနာအား တပါးသူမ်ားကို လက္ညွဳိးထိုး လႊဲခ်ကာ အျပစ္ပုံခ်ၿပီး အာဏာတည္ၿမဲရန္ ေျဗာင္လိမ္ေျဗာင္စား အရွက္မဲ့စြာ ျပဳလုပ္တတ္ၾကသည္။ မင္းဆိုးမင္းယုတ္တို႔၏ သ႑န္၌ အရွက္၊ အေၾကာက္၊ သီလ၊ သမာဓိ၊ သစၥာစေသာ မင္းက်င့္တရားတို႔ မရွိရကား ထိုသုိ႔ သီလ၊ သမာဓိႏွင့္ ျပည့္စုံ ေသာ သူေတာ္ေကာင္း ပုဂၢဳိလ္မ်ားကို နည္းမ်ဳိးစုံျဖင့္ ညွင္းပန္း ႏွိပ္စက္တတ္ၾကသည္။ ျပည္သူ မ်ား ထဲမွ ျပည္သူမ်ားအခ်င္းခ်င္း အုပ္စုခြဲ၍ ရန္တိုက္ေပးသည္လည္း ရွိသည္။ ရာဇဝတ္မႈ က်ဴးလြန္ ထားေသာ သူတို႔ကို အျပစ္ေပး ေရးယူမႈမျပဳဘဲ လူမိုက္ဂိုဏ္းဖြဲ႕ေစ၍ သီလ၊ သမာဓိႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားအား ေႏွာက္ယွက္၊ အႏိုင္က်င့္ရန္ ရည္ရြယ္ ခ်က္ျဖင့္ စီမံကာ ျပည္သူအခ်င္းခ်င္း ေသြးခဲြအုပ္ခ်ဳပ္တတ္ၾကသည္။ လူတဦးႏွင့္ တဦး၊ လူမ်ဳိး တမ်ဳိးႏွင့္ တမ်ဳိးကို ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈ မရွိေစဘဲ နည္းမ်ဳိးစုံျဖင့္ ေသြးခြဲတတ္ၾကသည္။
ထိုသုိ႔ ရြံရွာစက္ဆုပ္ဖြယ္ျဖစ္ေသာ မင္းဆိုးမင္းယုတ္တို႔၏ အစုအဖြဲ႔သည္ ႀကီးထြား လာသည္ႏွင့္အမွ် သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ ေႏွာက္ယွက္ ညွင္းပန္းမႈ အမ်ဳိးစုံရွိရကား ထင္ေပၚ စြာ မေနဝံ့ေတာ့ဘဲ အစြန္းအဖ်ား၊ ေတာေျခမ်ားသုိ႔ ဖဲခြာ ေရွာင္ၾကဥ္ သြားၾကမည္ျဖစ္သည္။ လူမိုက္တို႔ ႀကီးစုိးေသာ အခ်ိန္သည္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ေနရာမရ ဖဲၾကဥ္ ခံရၾကသည္မွာ ဓမၼပင္ျဖစ္သည္။ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား နည္းပါးလာေသာအခ်ိန္တြင္ လူဆိုးလူမိုက္တို႔ ႀကီးစိုး ေနရကား အုပ္ခ်ဳပ္ခံ လက္ေအာက္ငယ္မ်ားသည္ မ်က္ႏွာလိုမ်က္္ႏွာရျဖင့္ အက်င့္စာရိတၱတို႔ကို စြန္႔ပယ္ၿပီး လူမိုက္မ်ား၏ အခိုင္းအေစျဖစ္ အမ်ားအျပား ျပဳလုပ္လာတတ္ၾကသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ ျပည္သူလူထု အခ်ဥ္ဖတ္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္သာ။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ သခင္အားရ ကြ်န္ပါးဝဆိုသည့္နည္းတူ လူမ်ဳိးေရး အဓိက႐ုဏ္း၊ ဘာသာေရး အဓိက႐ုဏ္း စသည့္ ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔ ေျဖရွင္းရန္ခက္သည့္ ျပႆနာမ်ားစြာကို ျဖစ္ေပၚေစရန္ ေအာက္ေျခမွ ျပည္သူ႔ အခ်ဥ္ဖတ္တုိ႔သည္ သခင္အားရေစရန္ ထမင္းနပ္မွန္ရန္ တနပ္စားညဏ္တို႔ျဖင့္ ျပႆနာ မ်ားကို ဖန္တီးၾကေတာ့သည္။ ျပည္သူ႔ အခ်ဥ္ဖတ္ အမ်ားစုသည္ ေလာကဝတ္၊ ဓမၼဝတ္တို႔ကို ေသြဖီကာ ပ်င္းရိျခင္း၊ လက္ေက်ာမတင္း၊ ခိုး၊ ဆိုး၊ လုယက္ေနၾကေသာ အက်င့္ပ်က္ ပုဂၢဳိလ္ မ်ားသာ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အေခ်ာင္ေနခ်င္သည့္အတြက္ သခင္အားရလုပ္တတ္ၾကေပသည္။ ျပည္သူလူထုမွ ထိုမင္းဆိုးမင္းယုတ္မ်ားကို အလိုမရွိေသာအခ်ိန္၊ အေျခခံျပႆနာမ်ားကို အျမန္ ေျဖရွင္းရန္ အျပင္းအထန္ ေတာင္းဆိုေနေသာ အခ်ိန္တို႔၌ ထိုသုိ႔ အဓက႐ုဏ္းစရွိေသာ ျပႆနာမ်ားကို ဖန္တီးကာ အေျခခံျပႆနာမ်ားကိုလည္း မရွင္း၊ အာဏာကိုလည္း လက္မ လႊတ္ဘဲ အခ်င္းခ်င္း ျပႆနာတက္ေစၿပီး ႏိုင္ငံအတြင္း တည္ၿငိမ္မႈကို အေၾကာင္းျပကာ လက္နက္အားကိုးျဖင့္ အာဏာကို သိမ္းပိုက္ေတာ့သည္။ ဤသည္မွာ စစ္မွန္ေသာ ေအးခ်မ္း သာယာသည့္ ႏုိင္ငံေတာ္ထူေထာင္ၾကမည့္ ျပည္သူတို႔၏ သတိထားဖြယ္ တခုပင္ ျဖစ္သည္။
ယေန႔ကမၻာႀကီးသည္ အကြ်ႏု္ပ္တို႔၏ အိမ္သဖြယ္ျဖစ္ရကား မိမိတို႔၏ အိမ္၌ ယုတ္ညံ့၊ ဆိုသြမ္းသူတို႔ မရွိေစရန္မွာ ကမၻာေပၚတြင္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ေနၾကေသာ လူသားတိုင္းတြင္ တာဝန္ရွိၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏုိးေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ပို၍ တာဝန္ ရွိသည္။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ၊ အစုအဖြဲ႕တစု၊ နယ္ပယ္တခုတို႔တြင္ ဆိုးသြမ္း ယုတ္မာမႈမ်ားရွိလာလွ်င္ ထိုနယ္အသီးသီးတို႔ႏွင့္ တိုက္႐ိုက္သက္ဆိုင္ေနၾကသည့္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကပင္ ေျဖရွင္း ပို၍တာ ဝန္ရွိေပသည္။ တာဝန္ရွိသည္ႏွင့္အတူ မည့္သို႔မည္ပုံ ေျဖရွင္းရမည္ဆိုသည့္ နည္းလမ္းကို သိရန္ေရွးမဆြပင္ သိရန္လိုအပ္ ေနေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔နည္းလမ္းေကာင္းမ်ား ရရန္အတြက္ ႀကီးမားေသာ အေထာက္အပံ့ကား အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးေသာစိတ္၊ လြတ္လပ္ခ်င္း၏ အႏွစ္သာရႏွင့္ လြတ္လပ္ခ်င္ေသာစိတ္တို႔ မရွိမျဖစ္ လိုေပသည္။ ထိုသုိ႔ ေကာင္းစြာ စိတ္ဆႏၵ ရွိပါမွာ နည္းလမ္းတို႔သည္လည္း ရရွိလာေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားကို နည္း ေကာင္းေပးရန္၊ လမ္းေကာင္းညြန္ရန္ တျခား အမွန္တရား ျမတ္ႏုိးသူ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း ကူညီေစာင္မရန္ အသင့္ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးတတ္ရန္၊ လြတ္လပ္ျခင္း၏ အႏွစ္သာရႏွင့္ လြတ္လပ္ခ်င္ေသာ စိတ္အစဥ္တို႔ ျဖစ္ေပၚထြန္းကား လာေစရန္မွာ အဓိကအားျဖင့္ အထက္ပါဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း အေၾကာက္တရားကို တြန္းဖယ္ႏုိင္မွ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ မင္းဆိုး မင္းယုတ္တို႔၏ စကားတို႔ကို ေၾကာက္ၿပီး မလုပ္သင့္သည့္ အလုပ္၊ မျပဳသင့္သည္ အမႈတို႔ကို လုပ္ၾကရေပသည္။ ဤသည္မွာ ဘယာဂတိမည္၏။ ေၾကာက္ျခင္းေၾကာင့္ ပို၍ ဆိုးက်ဳိးမ်ားစြာ ျဖစ္ၾကရသည္။ ထိုေၾကာက္ျခင္းေၾကာက္ပင္ လြတ္လပ္ခ်င္ေသာ စိတ္တို႔ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားႏုိင္သည္။ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလွ်င္ လြတ္လပ္ျခင္း၏ အရသာကိုလည္း မခံစားရေတာ့။ ထိုအေၾကာက္တရားတို႔ကို ငယ္စဥ္ကပင္ ခံစားရသည့္အတြက္ မိမိတို႔အမ်ဳိးဆက္မ်ားကို ဆိုဆုံးမသည့္အခါ ထိုအေၾကာက္တရားေၾကာင့္ပင္ “ အာဏာရွိသူတို႔၏ အႀကိဳက္ကို လိုက္ရ တယ္။ အာဏာရွိသူတို႔က လုပ္ခိုင္းသမွ်ကို ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ လုပ္ရတယ္။ မွားမွား မွန္မွန္ ျပန္မေျပာနဲ႔။ အထက္ကစိတ္ဆိုးရင္ မင္းပဲခံရမွာ။ သူတို႔ သေဘာက်ေအာင္ေနရတယ္။ ဒါမွႀကီးပြားခ်မ္းသာမွာ” စသည့္ တရားလက္လြတ္ ေျပာဆို ဆုံးမၾကေတာ့၏။ ထိုသို႔ ဆုံးမမႈေအာက္တြင္ ႀကီးပ်င္းလာရေသာ အမ်ဳိးဆက္သည္ အမ်ဳိးေကာင္း အမ်ဳိးသန္႔ လုံးဝ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။ ဤသည္မွာ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚရေသာ အဆိုးက်ဳိးမ်ား ျဖစ္သည္။ မဟုတ္၊ မမွန္၊ မတရား၊ သဘာဝမက်၊ ဓမၼမဟုတ္သည္မ်ားကို ျပန္လည္ ေခ် ဖ်က္ျခင္း၊ ေျပာဆိုတင္ျပျခင္း၊ တာဆီးျခင္းတုိ႔ကို အမွန္ပင္ ျပဳလုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ မျပဳလုပ္ဘဲ ေၾကာက္ရြံ႕ေနလွ်င္ မေၾကာင့္သင့္သည္ကို ေၾကာက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္၊ မွန္သည္၊ တရားသည္၊ သဘာဝက်သည္၊ ဓမၼဓိ႒ာန္က်သည့္ အရာတုိ႔၌ မေၾကာက္မရြံ႕ပဲ လူတြင္က်ယ္ လုပ္ကာ ျပန္လည္ ေခ်ပျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ ဆဲဆိုျခင္း၊ တားဆီးပိတ္ပင္ျခင္း စသည္တို႔မွာ ျပဳလုပ္ ေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္ပါ။ အရာမဟုတ္သည္ကို လူတြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး အေၾကာက္တရား ကင္းမဲ့စြာ လုပ္ေလလွ်င္ ေၾကာက္ရမည္ကို မေၾကာက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ငါးသူမ်ဳိးငါးပါးတြင္ ပါဝင္ေသာ ခိုးသူ၊ ေမြခံသားသမီးဆိုတို႔လည္း ထိုေၾကာက္ျခင္း တရားႏွင့္ သက္ဆိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕ႏုိင္သည္။ ထုိေၾကာက္ျခင္းတရားေၾကာင့္ လမ္းညြန္မႈမ မွန္ကန္ေတာ့ဘဲ သားသမီးမ်ားကို ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔မရႏိုင္ပါ။ မိမိကိုယ္တိုက္၌ ဘယာဂတိမွ လြတ္ကင္းၿပီး လမ္းညြန္မႈမွန္ကန္ပါမွာ သားသမီးမ်ားမွာလည္း လမ္းမွန္ကိုေလွ်ာက္ႏုိင္ေသာ အေမြခံသားသမီးေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ သားသမီးမ်ား လမ္းမွားသို႔ေရာက္ရွိၿပီဆိုလွ်င္ သူခိုးတ ျဖစ္လဲ ေတြ႕ရႏိုင္ေတာ့သည္။ ထို႔မွာတဆင့္ သူခိုးႀကီးလွ်င္ ဓားျပအဆင့္ေရာက္ေတာ့သည္။ ဓားျပႀကီးလွ်င္ အစိုးရ (အာဏာရွင္) အဆင့္သို႔ေရာက္ရွိၿပီး ဘိန္း၊ ကိုကင္းစရွိေသာ မူးယစ္ ေဆးဝါးဂုိဏ္း အဆင့္သို႔ေရာက္ရွိသြားလွ်င္ လူသားအားလုံး ဒုကၡေပးႏိုင္သည့္ အဆင့္သို႔ ေရာက္ရွိသြားတတ္ေပသည္။ ထိုအေၾကာက္တရားသည္ အမွန္တကယ္သည္ ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းလွေပသည္။
ထိုအေၾကာက္တရား ကင္းရွင္းေစလိုလွ်င္ ကိုယ္က်င့္သီလျပည္စုံေအာင္ ေစာင့္ထိန္း ႏိုင္ရမည္။ ကိုယ္က်င့္သီလျပည့္စုံေသာသူသည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္မႈရွိၿပီး လိမ္ညာေျပာ ဆိုျခင္း၊ ဂတိလိုက္စားတို႔ မလုပ္ခ်င္္ေတာ့ပါ။ ကိုယ္က်င့္သီလျပည့္စုံေသာသူသည္ စိတ္ဓာတ္ ႀကံ႕ခိုင္ၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မည္သည့္ အေၾကာက္တရားတို႔ျဖင့္ ခ်ိန္ေခ်ာက္ေစကာမူ ေၾကာက္ ရြံ႕ တုန္လႈပ္မႈ မရွိေတာ့ပါ။ ထိုေၾကာင့္ ငါးပါး၊ ရွစ္ပါးစေသာ သီလမ်ားကို ခါးဝတ္ပုဆိုးကဲ့သို႔ ကြ်တ္မက်ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းဖို႔လိုအပ္ေပသည္။ ခြ်တ္၍ မရႏိုင္ေအာင္ ထိုသူ၏ စိတ္ဓာတ္ မွာလည္း ခိုင္မာေနေတာ့သည္။ အဂတိေလးပါးမွလည္း လြတ္ေတာ့သည္သာ။ ထုိအေၾကာက္ တရားသည္ အဂတိေလးပါးတို႔တြင္ ပါဝင္ၾကသည္။ ဂတိငါးပါးဟူသည္ကား (၁) ဆႏၵာဂတိ၊ (၂) ေဒါသာဂတိ၊ (၃) ေမာဟာဂတိ၊ (၄) ဘယာဂတိ ဟူသတည္း။ လူတို႔ေျပာဆိုေနၾကေသာ အဂတိလိုက္သည္ဟူမွာ ဤအဂတိ ေလးပါးတုိ႔ ပင္တည္း။ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ အဂတိလိုက္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းေၾကာင့္ အဂတိလိုက္ျခင္း၊ ေတြေဝျခင္းေၾကာင့္ အဂတိလိုက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း ေၾကာင့္ အဂတိလိုက္ျခင္း ထိုအဂတိ ေလးပါးတုိ႔သည္ ယၡဳဘဝ၊ ေနာက္ဘဝမ်ားတြင္ အရိပ္ကဲ့ သုိ႔ လိုက္ပါ၍ ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးမႈကို ေပးတတ္ေသာေၾကာင့္ အမွန္ပင္မလုပ္ထိုက္ေပ။
ယေန႔ဗမာႏိုင္ငံတြင္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္ကုန္ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားပင္ ထိုအဂတိႏွင့္ မကင္းႏုိင္ျဖစ္ေနၾကသည္ကို ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ ရွင္းပါဦးမည္ ၂၀၀၇ ခု၊ စက္တာဘာလတြင္ သံဃာေတာ္မ်ား စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ ပရိတ္ရြတ္သည္ကို အစိုးရ အမည္ခံထားသူမ်ား ရက္ စက္စြာ ၾကမ္းဖက္ႏွိမ္ႏွင္း၊ သတ္ျဖတ္၊ ရိုက္ႏွက္ၾကသည္။ ထိုသုိ႔ လူမဆန္စြာ ျပဳလုပ္ လွ်က္ရွိေသာ လုပ္ရပ္ကို ျမင္ပါလွ်က္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ တားဆီးျခင္း၊ ေဖ်ာင္းျဖ ေျပာဆိုျခင္း၊ အျခင္းျခင္းသင့္ျမတ္ရန္အတြက္ ညွိႏႈိင္းအေျဖရွာၾကရန္ တိုက္တြန္းေျပာဆိုမႈ လုံးဝ (လုံးဝ) မထြက္ေပၚလာသည္မွာ ရဟန္းငယ္၊ ျပည္သူမ်ားႏွင့္ သာသနာေတာ္အတြင္ အမွန္ပင္ရင္ေလးမိပါသည္။ ဤသို႔မဆိုမေျပာ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္း သည္ပင္လွ်င္ ဆက္လက္ၾကမ္းဖက္၊ သတ္ျဖတ္ႏုိင္သည္ဟု တိုက္တြန္းလိုက္သည္ဟု ယူဆရ ေပလိမ့္မည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား မဆိုထားဘိ၊ လူသား၊ တိရိစၦာန္၊ အသက္ရွိသတၱဝါမ်ားကို ညွင္းပန္းႏွိက္စက္သည္ ျမင္လွ်င္ပင္ သူေတာ္ေကာင္းပီပီ တားျမစ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ယၡဳမွာမူ မိမိတို႔ တပည့္သာဝက ပါမွန္း သိလွ်က္ ပင္ျဖစ္သည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟူ၍လည္း သိသည္။ ျပည္သူလူထုမ်ားဟူ၍ သိသည္ျဖစ္ပါ လွ်က္ႏွင့္ တားျမစ္မႈမရွိဘဲ ဆိတ္သုဥ္းစြာေနျခင္းသည္ အဂိေလးပါးမွ တပါးပါးႏွင့္ ညိစြန္း ေနသည္ဟု စာေရးသူယူဆပါသည္။ မည္သည့္ကိစၥရပ္မဆို ညင္သာစြာ ေျဖရွင္းရေကာင္း သည္သာ။ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ၿမိဳ႕ျပင္သို႔ထြက္ၿပီး အၾကမ္းဖက္ေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ ျပည္သူ လူထုမ်ား က်န္းမာခ်မ္းသာေစရန္ ပရိတ္ရြတ္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ပရိတ္ရြတ္သည္ကို ၾကမ္းဖက္၊ ႏွိမ္ႏွင္း၊ သတ္ျဖတ္၊ ႐ိုက္ႏွက္သည္မွာ လူဆန္ပါသေလာ၊ သူေတာ္ေကာင္း အလုပ္ဟုတ္သေလာ။ ထိုျပႆနာတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ သံဃာ့မဟာနာယက အဖြဲ႕တြင္ ႀကီးမားစြာ တာဝန္ရွိပါသည္။ သံဃာ့မဟာ နာယက အဖြဲ႕ဟူသည္မွာ သာသနာေတာ္ တိုးတက္ ျပန္႔ပြားေရး၊ တည့္တ့ံခိုင္ၿမဲေရးတို႔အတြက္ ဖြဲ႕စည္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ အစိုးရမည္ခံသူမ်ား၏ လက္ကိုင္တုတ္မဟုတ္၊ ေထာက္တိုင္ မဟုတ္ပါ။ ယေန႔အထိ ဗမာႏုိင္ငံတြင္ သာသနာေတာ္ တည္တံ့ေနျခင္းမွာ ေထာက္ပံ့သူ ျပည္သူ (ဒါယိကာ/ ဒါယိကာမ) မ်ား ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဆရာႏွင့္ ဒကာ၊ ဒကာႏွင့္ ဆရာဟူ၍ ညီညြတ္ လက္တြဲပါမွ သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီးလည္း ဆက္လက္တည္ၿမဲ ႏုိင္မည္သာ ျဖစ္သည္။ သံဃာေတာ္မ်ား ဆင္းရဲၾကပ္တည္းလွ်င္ ဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားမွာ ေနမထိ ထိုင္မသာျဖစ္လွ်က္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကလွ်က္ သာသနာေတာ္ သဒၶါပြားကာ မည္သို႔ အေျခအေန ကိုပင္ေရာက္ေစကာမူ ေစာက္ေရွာက္ၾကသည္သာ။ ယၡဳမူ ဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမ မ်ားတြင္ ဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ပင္လယ္ေဝလွ်က္ရွိပါသည္။ ထိုသို႔ဒုကၡေရာက္ေနၾကသည္ကို သံဃာေတာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားမွလည္း သိပါလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ သိပါလွ်က္ႏွင့္ ဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားအတြက္ ေရွး႐ႈကာ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ား မလုပ္ျခင္းသည္ ဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမ မ်ားအေပၚ မသိက်ဳိးကြ်ံ႕ျပဳေနၾကသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ဆြဲမိပါသည္။
အကယ္၍ အမွန္တကယ္ပင္ အထက္က တင္ျပသလို မသိက်ဳိးကြ်ံျပဳေနသည္ မွန္လွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ ထိုသုိ႔ မသိက်ဳိးကြ်ံျပဳေနၾကပါသနည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္ရပါေတာ့မည္။ ရရွိၿပီးေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာကို မထိုက္ခိုက္ မပ်က္စီးေစရန္ သူရန္တို႔၏ အလိုကို လိုက္ျခင္းေလာ။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ တပည့္ဒကာ၊ဒကာမမ်ားမွ တိုက္႐ိုက္မေလွ်ာက္ၾကား ၍ေလာ၊ ကိုယ့္အား တိုက္႐ိုက္လာ၍ မထိခိုက္ေသး၍ေလာ၊ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈဟူ၍ ျပည္သူျပည္သားတို႔အား ဥေပကၡာျပဳကာ ေနသာသလို ေနျခင္းပင္ေလာ၊ လာဘ္လာဘႏွင့္ ရာထူဂုဏ္သိမ္ကို လိုလားေတာင့္၍ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ အာဏာပိုင္ဆိုသူ (အဓမၼဝါဒီမ်ားအား) ဖားယားေနျခင္းပင္ေလာဟု ရွည္လ်ားေသာ ေမးခြန္းကို ထုတ္ပါ၏။
မေျဖခ်င္လွ်င္ သက္သာသလို ေနႏိုင္ပါသည္၊ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနေတာ္မူၾကပါ။ ေျဖလိုလွ်င္လည္း အခါမဆိုင္းဘဲ အမွန္တရားတို႔ကို ထုတ္ေဖာ္ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုၾကပါ။ မ်ားျပားစြာေသာ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တလွ်က္ရွိေသာ ခ်မ္းသာ၍ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ရွိေသာ သတင္းကိုသာ ၾကားလိုၾကပါ၏။ ေကာင္းမြန္သင့္ျမတ္ေသာ လုပ္ရပ္ တို႔ကိုသာ ျမင္လိုၾကပါ၏။ မွန္ကန္ပြင့္လင္း အေနာက္အၾကဴတို႔ကင္းေသာ တရားတို႔ကိုသာ သိလိုၾကပါ၏။ ထုိ႔သို႔မဟုတ္ပါဘဲ မည္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာဟု စိတ္ႏွလုံးပိုက္၍ ပဲခူးသုိ႔ေရာက္ေရာက္၊ စစ္ကိုင္းသုိ႔ေရာက္ေရာက္ ေလွာ္ခ်င္ရာေလွာ္၍ ကပ္ခ်င္ရာ ကပ္ႏိုင္ ပါသည္။ ထို႔သို႔လွ်င္ သာသနာေတာ္ႀကီးလည္း ၾကာကဲ့သုိ႔ မပြင့္လန္းႏိုင္ ေတာ့ဘဲ ေရျဖင့္ေသာ ဒကာ၊ ဒကာမ ျပည္သူမ်ားမွာ ႐ြံ႕ညြန္မ်ားကဲ့သုိ႔ ႐ြံရွာဖြယ္ျဖစ္ ပါလိမ့္မည္။
ဗမာႏုိင္ငံတြင္ သမဏ ရေသ့ ရဟန္းဟူသည္မွာ တိုင္းျပည္၏ ဥေသွ်ာင္လည္းျဖစ္၏။ အႀကီးအကဲလည္း ျဖစ္၏၊ ဆရာလည္းျဖစ္၏၊ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္၏၊ မွီခိုရာျဖစ္၏။ ထိုေၾကာင့္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားျဖစ္ေသာ ျပည္သူတို႔သည္ ဆရာသခင္ ေက်းဇူးရွင္တို႔၏ အစြမ္းသတၱိျဖင့္ ေကာင္းျမတ္မႈ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လုပ္ငန္းအစုစုတို႔ကို ျပဳလုပ္ၾက၍ ငါတို႔အား ကယ္တင္ၾကလိမ့္ မည္ဟု ဖူးတေမာ္ေမာ္ျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကပါေတာ့သည္။
ထိုေၾကာင့္ ဒကာ၊ ဒကာမ ျပည္သူတို႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနၾကေသာ ဆႏၵမ်ားကို မျဖည့္ဆည္းဘဲ လႊဲဖယ္ေရွာင္ၾကဥ္ေနၾကမည္ဆိုလွ်င္ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔သည္လည္း ထုိုထိုသံဃာေတာ္တို႔အား ငါတို႔၏ အားကိုးရာမဟုတ္၊ မွီခိုရာလည္းမဟုတ္ဟု ထင္မွားကာျဖင့္ တစစ ေသြဖယ္ ေရွာင္ၾကဥ္သြားၾက၍ သာသနာေတာ္လည္း ညႈိးႏြမ္းကာျဖင့္ သာသနာျပဳ အနည္းစုေသာ အရွင္ျမတ္တို႔မွာ ပင္ပန္းၾကရရွာေတာ့မည္။ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔မွာလည္း လမ္းမွားသုိ႔လိုက္ကာ ငရဲ႐ြာသို႔ တန္းတန္းႀကီးေရာက္ရွာရေတာ့မည္။ ထုိ႔သို႔အားျဖင့္ ဆင္ျခင္ သုံးသပ္ကာ ဒကာမ၊ ဒကာမ ျပည္သူမ်ားအား သနားၾကင္နာ သားသမီးရတနာတို႔ကဲ့သို႔ ႏွလုံးသြင္းကာ ယခုမွစ၍ ေနာင္ခ်မ္းသာရာ ကာလတိုင္ေအာင္ ေဖးမကူညီေစာင္မကာ မွန္ကန္ေသာ လမ္းကို ျပေတာ္မူပါဟု ေတာင္းပန္လိုက္ရပါတည္း။
ထိုသုိ႔ ေတာင္းပန္ၿပီး၍ မေၾကာက္သင့္၊ မေၾကာက္ထုိက္၊ မေၾကာက္အပ္ေသာ တရားတို႔ကို မေၾကာက္ၾကေစရန္ ေကာင္းျမတ္စိတ္ထားျဖင့္ ရည္သန္၍ တပည့္ ဒကာ၊ ဒကာမ ျပည္သူအေပါင္းတို႔အား ေဟာေဖာ္ညြန္ျပ ဆိုဆုံးမေတာ္မူၾကပါ။ ဆိုဆုံးမၿပီး၍လည္း မိမိတို႔ကိုယ့္တိုင္ ျပည့္သူတို႔၏ ေရွ႕မွာ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ျပေတာ္မူၾကပါ။ က်ေရာက္လာမည့္ ရန္မာန္ခပ္သိမ္းတို႔အားလည္း ဖယ္ရွားတန္လွ်င္ ဖန္ရွား၍၊ ပိတ္ပင္တန္လွ်င္ ပိတ္ပင္ေတာ္ မူၾကပါ။
ထိုသုိ႔ ဆရာဒကာ ညီညာစြာ စုေပါင္းကာျဖင့္ တစုတက်ိပ္မွ် ထိုလူနည္းစု မိစၦာဝါဒီ အစိုးရမည္ေသာ လူပုဂၢိဳလ္တို႔အား ဖယ္ရွားသုတ္သင္ရန္ အခ်ိန္အားျဖင့္ တန္ပါၿပီ။ သင့္ျမတ္ပါၿပီ။ ထိုအဓမၼဝါဒမ်ား မႀကီးထြားေသခင္ အခ်ိန္မီ ဖယ္ရွား သုတ္သင္မွလည္း လြယ္ကူစြာ တိုေတာင္းေသာ ကာလအတြင္း၌ ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိပါလိမ့္မည္။ ထုိသုိ႔ ေအာင္ျမင္မွလည္း သာသနာေတာ္လည္း တိုးပြားစည္ပင္၍ ျပည္သူမ်ားျဖစ္သည့္ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ ႐ြင္တၿပဳံးၿပဳံး ေအးခ်မ္းသာယာစြာျဖင့္ ေခတ္မီေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကို အတားအဆီးပိတ္ပင္မရွိ လြယ္ကူေခ်ာေမာစြာ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မည္တည္။
အမရပူရ (ေတာင္ၿမိဳ႕) မဟာဂႏၶာ႐ုံေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ သာသနာေတာ္အက်ဳိးငွာ က်ဴးရင့္ေတာ္မူသည့္ အတိုင္း ရဲမာန္ရဲေသြး၊ ရဲစိတ္ေမြးလ်က္၊ ရဲေသြးနီနိ စီရရီျဖင့္ဟု ယခုမ်က္ေမွာက္ ရွိေနၾကသည့္ အရိယာသံဃာ၊ သမုတိသံဃာတို႔အား အမ်ားျပည္သူ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔၏ ခ်မ္းသာစီးပြားကို ဦးတည္ထား၍ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ အေရးတို႔ကို ေဆာင္႐ြက္မူၾက ပါကုန္ေလာ့ဟု လက္ဆယ္ျဖာ ထိပ္မွာဖိုး၍ သုံးႀကိမ္သုံးခါ ႐ိုေသစြာ ရွိခိုးကာျဖင့္ ေတာင္းပန္လိုက္ရ ပါသတည္း။
မိစၦာဝါဒီ၊ ခိုင္မာတည္၍
အကုသိုလ္မ်ား၊ ရန္မ်ဳိးငါးေၾကာင့္
ပ်က္ျပားဗိုလ္လူ၊ မ်ားျပည္သူတို႔
မိစၦာဝါဒ၊ တသၾကလည္း
မကူမကယ္၊ ခ်မ္းသာပယ္၍
ဆင္းရဲၿမဲသာ ျဖစ္မည္တည္း။
ဓမၼဝါဒီ၊ ၿမဲစြာတည္၍
အကုသုိလ္မ်ား၊ ရန္မ်ဳိးငါးေၾကာင့္
မပ်က္မျပား၊ ခ်မ္းသာပြား၍
ကုသုိလ္တရား၊ သီလထားကာ
ဝမ္းသာၾကမည္ ၿမဲၿမဲတည္း။
ခ်မ္းသာၾကမည္ ၿမဲၿမဲတည္း။
လန္းျဖာၾကမည္ ၿမဲၿမဲတည္း။
အရွင္ဓမၼ (ေဒလီ)
